Semiha Özgür SEZER

Hiçbir şeyim yok benim, psikologa da ihtiyacım yok. Ama buraya sevk ettiler beni, sebebini bilmiyorum.

Hikayesini anlatmaya başladı. Anlattıkça da ağladı .

Değersizlikleri, şiddeti, sevgi adı altında maruz kaldığı baskıyı.

Hıçkırık hıçkırığa 'meğer ne kadar doluymuşum’ der.

Çoğunluğun durağıdır geçmiş ve geçmişten gelen gözyaşları.

Geçmişe inmek, yaraları deşmek acı veriyor insana.

 Ama bilmen gereken bir şey var; geçmişte seni yok etmemiş her şey, bugün seni duygusal açıdan daha güçlü yapar.

Geçmişteki yoksun kaldıkların seni neden alçaltsın! Onurun neden kırılsın!

Sana geçmişte ‘pislik’gibi davranmış, öyle hissetmeni sağlamış olabilirler.

Kendi başına açtığın sorunlara tasalanma, ileriye dönük tasarılara odaklan.

Bugün kendine senin ne söylediğin, birilerinin geçmişte ne dediklerinden daha önemli.

Bugün geçmişini deşmen, samanlıkta iğne aramaktır. Ne diyor futbolcu; ‘’önümüzdeki maçlara bakalım.’’

Hayat akıyor. Akılcı olmayan düşünceler akıyor zihninde. Kaynağı ne? Onları mantıklısı ile değiştir.

Duygusal açıdan kendini zora sokma. ‘Yeni düşünce’ iyileşmeyi getirir.

Her şeyi başlatan hangi düşünceydi;

‘‘Arkadaşım konuşmadan selam vermeden geçti, beni görmezlikten geldi, beni artık sevmiyor, arkadaşsız kalacağım, O zaman biterim mahvolurum, sen ölürsen,

gidersen, hakketmiyor muyum,

neden ben? Değerim yok, buna katlanamam ….’’

Ortaya çıkan duygular; değersizlik,

itilmişlik-kakılmışlık, çöküntü...

Davranışlar;  insanlardan, toplumdan kaçmak, yalnız kalmak.

Sonuçta kendini nasıl hissetmek isterdin? Görmezlikten gelmek mi?

‘’Düş kırıklığı yaptı ama

gelecek için iyimserim’’ demek mi?

Demek insan, bu dünyaya yalnızca yaşamak için, rahat ve sefalarla ömür geçirmek için gelmemiştir. Önemli bir sermaye de ömürdür. Herkes derdini farklı şekilde yaşar, önemli olan

yaşadıklarımız değil, onlara verdiğimiz tepkilerdir. Bu tepkiler bizim ışığımız, ruhsal kurtarıcımız. Hayat derslerinin sonu yok.

Canımızı sıkan, gözyaşlarımızı inci gibi döküveren olaylar, sessiz bir kurtuluş çağrısı, bir mutluluk davetiyesi belki de.

Yapmamız gereken, acıyla barışıp onu

çözümlemek, gizlediği armağanı kalbimize buyur etmek .