Türkiyeliyim

Zonguldak'ın Çaycuma ilçesinde büyüdüm. Hayatımın  en büyük travmalarından biriydi babamın  tayinin çıkması.

Adapazarı Söğütlü  diye hiç bilmediğim sadece duyduğum yeni ilçe  olmuş bir yere, tüm ruhumu sardığım, kök saldığım  bir yerden göç etmesi çok ağır gelmişti, henüz o ergenlik dönemimde.

Öyle pedagoji, psikolojide yok. Çocukta olsan sorunumuzu içimizde presleyip kendimiz atlatır, olgun rolü yapar, gizliden ağlardık.

Zonguldak tan ayrılırken, komsularımızın arkamızdan ağlaması, bizimde en güzel yıllarımızı orda bırakmak çok zor gelmişti. Otobüsle gelmiştik.  Ve ben en arkaya oturma isteği bahanesiyle geçip, orda yazılar mektuplar yazmaya başlamıştım bile. Duygularımı kağıda döküyordum.

Sanki annenin evladından ayrılması gibi acıdır bazen bir şehr-i bırakmak.

Ve bu travmayı atlatmak belki 10 yılımı aldı.

İlk sordukları şey "ne milletsin" olan farklı bir kültürün içerisinde bulmuştum kendimi.

Zor alıştım, ruhum hep Zonguldak’taydı.

Bir ergen için ki, bu çocuklar için bile zordur, sıfırdan başlamak aşılması zor bir yük.

Okul sobalıydı,ev sobalıydı... Zonguldak'ın o kömürünün ve yoğurdunun bile büyük eksikliğini hissederken büyüdüğümüz o yerin dostluklarının eksikliğini düşünün.

Söğütlü ilçesinin ilk kaymakamı babamdır . Bu binada oturduk vs..ler.

Sonrasında işte Adapazarı benim için bir dönüm noktası oldu . Uzun süre  ait hissetmediğim bir yerde yasamak zorunda kalmıştım.

O yüzden ben hayata sıfırdan başlamayı Türkiye'nin bir çok yerine gittiğimizde öğrenmiştim. Bu beni çok korkutmaz .

Nerelisin dediklerinde, Kastamonu'da doğmak, her kardeşinin memleketinin ayrı olması ve Aslen Ardahanlı olup orasıyla 19 lu yaşlarda tanışmak...Farklı  yerlerde  yaşamaktı cevabı.Türkiyeliyim

Çok yönlü olmam, kültürel farklılıkları kişiliğimde taşımamla da ilgili bir nebze.

Sağcılarımla